Omgaan met hersenletsel.

Alleen de titel roept al veel bij mij op. En dan met de nadruk op Het veranderde leven. De eerste tijd na het ontstaan van het hersenletsel lijkt het alsof alles draait om het overleven in fysiek opzicht. En dat is terecht maar….. misschien……?

Na de schok dat er iets ingrijpend veranderd is en dat u hebt moeten vechten om te overleven komt het besef dat u veranderd bent. Wezenlijk veranderd. U bent niet meer dezelfde als u was en dat zult u ook niet meer worden. Veel mensen die andere trauma’s hebben overleefd zullen zich hierin ook herkennen. Een trauma veranderd uw kijk op het leven en heeft ingrijpende gevolgen voor uw gevoelens. En, om niet te vergeten, niet iedereen gaat na een trauma het leven meer waarderen. Uw gevoelens laten zich niet wegdringen, ze mogen er zijn en hebben een doel.

Helaas draaien de veranderingen in uw leven niet alleen om het gevoel, verlies en rouw om het verlies. Naast al die moeilijke aanpassingen zijn er vaak veranderingen in uw fysieke mogelijkheden door het hersenletsel waardoor u het eigen leven niet meer kan oppakken zoals het vroeger was.

Voor deze fysieke aanpassingen is begrip bij buitenstaanders vanzelfsprekend. Het verlies van uw geheugen en andere cognitieve stoornissen zijn vaak lastiger te begrijpen. En de ene dag gaat het nu eenmaal beter dan de andere dag. Bij veel mensen met NAH is ook het ervaren/ voelen van de emoties veranderd. U herkent zichzelf misschien niet altijd in uw eigen gevoelens. En vervolgens herkennen mensen uit uw nabijheid uw reacties ook niet meer. Er kan een overgevoeligheid voor prikkels van buitenaf zijn die “uw normale doen” bemoeilijken of zelfs verhinderen. Als ik naar mijzelf kijk dan merk ik dat mijn hersenen vrijwel altijd in de overdrive staan. Daarmee is het lastig tot rust komen wat, als ik niet oplet, effect heeft op alles wat ik doe. Begrip hiervoor blijkt voor anderen vaak lastig.

Veranderingen in de hersenen hebben effect op het hele functioneren en zijn van buitenaf niet altijd evengoed herkenbaar. Dat maakt het leven binnen “een veranderd leven” ingewikkeld en pijnlijk. Voor u en voor de mensen om u heen. Vooral de eerste jaren is het belangrijk om alert te zijn op gevoelens van eenzaamheid en depressie. Kijkend naar alles wat u heeft meegemaakt zijn deze emoties niet vreemd. Wel is het belangrijk dat u hierover praat. Door praten krijgt u meer zicht op wat er allemaal nog meer bij u speelt en u geeft de ander de kans om naast u te gaan staan en ook nu een “echte naaste voor u te zijn en blijven”.

Hersenletsel heeft u niet alleen en naast de steun van uw omgeving kan het waardevol zijn om, samen, contact te zoeken met lotgenoten. Niet om samen te klagen maar om oplossingen te zien in de ander. Het voelen van mogelijkheden en een nieuwe toekomst en ook het vinden van herkenning in de ander.