Te moe voor woorden.

Tegenwoordig praat ik er niet zo vaak meer over omdat mijn eigen (3) hersenkneuzingen al zo oud zijn en bij mij horen. Ik ben mij hier vaak niet eens meer van bewust. Tot ik onder stress of vermoeidheid mijn draad kwijtraak. Pas rond mijn 3^e hersenkneuzing werd er een diagnose gesteld “Diffuus microletsel in de onderste regionen”. Dit was voor mij een doorbraak want ik kon nu een beetje begrijpen wat er gebeurt. Alles gaat prima zolang de hoeveelheid prikkels die mijn hersenen moeten verwerken maar niet te veel zijn. Dit klinkt heel simpel maar dat is het in de praktijk niet. Er zijn veel goede vergelijkingen om het proces van overprikkeling mee te verduidelijken. Maar op de vraag hoe ik de hoeveelheid prikkels zou kunnen verminderen krijg ik nog altijd een half antwoord. “Zoek een goede balans tussen inspanning en ontspanning en deel zo je dagen in”. Hoe ik ervoor kan zorgen dat de rest van de wereld hier ook rekening mee houdt weet helaas niemand te vertellen.

Zo jammer dat mijn eigen indeling dagelijks wordt doorkruist door onverwachte gebeurtenissen, kleine ongelukjes, grote spanningen zoals corona en nog veel meer.

Dit falen van mijn hersens zal in verschillende vormen door veel mensen met NAH herkend worden. Voor buitenstaanders en zelfs ook voor hulpverleners is het lastig te begrijpen en heel moeilijk om te helpen. Voor mijzelf vind ik het prettig als anderen om mij heen niet te veel reageren op mijn woordenbrij maar wel tegelijkertijd proberen te ontdekken wat ik wel bedoel. Puzzelen voor hen en voor mij een opluchting als we het antwoord gevonden hebben.

Wat ik tegenwoordig doe als ik mijn woorden weer eens kwijt ben is dikke strepen zetten in mijn agenda. Voorlopig ga ik weer iedere middag slapen totdat ik weer voldoende ben uitgerust om ’s nachts voldoende te kunnen slapen. Ik moet uitrusten om de eindeloze gedachtestroom die bij deze periodes van overbelasting horen los te kunnen laten zodat ik weer slapen kan.

Dit was mijn persoonlijke inkijkje in mijn leven met mijn hersenletsel. Maar denk nu vooral niet dat mijn hele leven hierdoor beïnvloed wordt. Vroeger was dit wel het geval nu herken ik het gevoel van mij en de ander en kan ik een tijdje later uitleggen wat er gebeurt op zo’n moment. In mijn begintijd dacht men dat ik hysterisch was en rustig moest worden met of zonder psycholoog. Die aanname is kleinerend en helpt echt niet, ook niet als die met de beste bedoelingen gedaan wordt.

De wereld is rustig doorgedraaid en de kennis is explosief gegroeid. En die 2 geven stabiliteit en rust om je aan vast te houden. Daarnaast is het (niet goed) functioneren van hersens vol onder de aandacht van grote groepen mensen en op tv zijn er veel specials over de hersenen, hun functie en wat er bij letsel gebeurd. Dit gaat op den duur zorgen voor veel meer begrip en acceptatie door de wereld om je heen. En hopelijk gaat dat veel mensen helpen bij zelfacceptatie.