Is stilstand wel negatief?

Voor deze blog heb ik zomaar 6 “standaardwerken“ over NAH uit de kast gehaald en in de inhoudsopgave gezocht op het woord “Stilstand” daaronder is niets te vinden. Vervolgens gekeken naar het woord “Chronisch” en in 1 boek kon ik dat woord terugvinden. “Chronische rouw”.

Volgens mij houden we niet zoveel van stilstaan of van de conclusie dat iets niet wezenlijk zal veranderen. Toch is het belangrijk om over stilstand te gaan- én blijven praten. Voor veel mensen met NAH is stilstand een moeilijk bereikbaar doel. Stilstand betekend geen achteruitgang. Voor veel mensen met NAH is stilstand hardwerken.

Het accepteren van het moeten werken aan stilstand geeft zeker ook rouw en daarbij dus ook rouwverwerking. De dingen die vroeger vanzelf gingen lukken niet meer. Toch zou ik willen dat stilstand een positievere klank kreeg.

In stilstand kan je jezelf vinden en tot rust komen, een moment voor jezelf maken, gewoon tijd voor even niets. Stilstand kan ook tijd zijn om veiligheid te vinden en voorspelbaarheid.

Wij werken vaak met mensen waarvoor stilstand een doel op zich is. Om dit doel van stilstand bespreekbaar te kunnen maken is het nodig dat de zorgvrager zich veilig voelt en gezien. Meestal begint het werken aan stilstand door het werken aan onbereikbare doelen. Dit is pijnlijk en confronterend. Voor de één duurt deze periode van werken naar het onbereikbare langer dan voor de ander. Het is een traject waarbinnen we naast onze zorgvrager willen staan en nabijheid willen bieden. Samen gaan we hierdoorheen. Het einde van deze periode herkennen we meestal aan de stilte die erop volgt. Stilte, vermoeidheid en verdriet.

Pas daarna kunnen we kijken naar wat echt belangrijk is voor deze speciale zorgvrager. Wie ben je, wat wil je bereiken en hoe wil je gezien worden. Nu gaat het niet meer om concrete doelen en stappen maar om gevoel, normen en waarden. Op basis hiervan kunnen we samen gaan kijken naar wat belangrijk is én wat er mogelijk is. Wat kunt u wel en hoe kunt u dat gebruiken om uw nieuwe leven vorm te geven.

Het boek dat ik uit mijn boekenkast gehaald had spreekt over chronische rouw bij NAH. Om verder te kunnen met het leven na hersenletsel zal je door het rouwproces/ de rouwtaken heen moeten. Daarom hieronder de rouwtaken zoals prof. Manu Keirse deze beschrijft met mijn aanpassingen op NAH gebied:

1. Het verlies onder ogen zien. Rouw is dan rationeel/ een denkend proces.
2. Verlies en pijn ervaren. Rouwen is dan emotioneel en raakt diep.
3. Aanpassen aan het leven na het hersenletsel. Jezelf weer terugvinden op een andere manier.
4. Het bewaren van de herinnering aan voeger. En hopelijk kunt u hiervan ook genieten.

Het is vooral hard werken en iedere keer opnieuw uzelf oppakken en verder gaan. Mijn uitdaging aan u is om trots te zijn op uzelf en op wat u bereikt hebt, voor en na uw hersenletsel.